Op de vraag waarom ik met Re-Boost begonnen ben, vertelde ik jaren hetzelfde verhaal over mijn ruime ervaring (22 jaar) binnen de reguliere(jeugd)zorg over de signalen die ik opving vanuit de vele gesprekken die ik had met een kwetsbare doelgroep jongeren en jongvolwassen. Jaren hoorde ik hetzelfde verhaal, we worden niet serieus genomen, het aanbod sluit niet aan op onze behoefte, er wordt veel beloofd maar weinig gedaan, er wordt niet naar ons geluisterd, ik word van het kastje naar de muur gestuurd, er is te weinig tijd, de begeleiding zit alleen maar op kantoor en ga zo maar door.

Maar 3 jaar geleden realiseerde ik mij dat er nog een veel diepere reden was waarom ik Re-Boost ben begonnen. Helaas realiseerde ik mij dit pas naar aanleiding van een sterfgeval van een dierbare.

Daar was ik dan 19 jaar, jong, verlegen, net op mijzelf ging wonen en nog zo onvolwassen maar al met zoveel levensvragen? Wie ben ik, wat moet ik, waar sta ik, waar moet/wil ik naar toe? En daar was ze dan Tante Muriel. De moeder van een vriendin (nu beschouw ik die vriendin als mijn zusje. Ze noemde mij haar dochter, ze zei altijd: “ik heb jou wel niet gebaard maar je bent ook mijn kind”.

Gastvrij, open deur, Warang Oso (opvang van kinderen jong & oud), Altijd klaar staan voor de ander lief, rechtdoor zee, 2de moeder, lekker koken, onvoorwaardelijke liefde. Als een kind aan huis was ik, ik kon met alles bij Tante Muriel terecht, met open armen stond ze altijd voor mij klaar, maar niet alleen voor mij maar voor al die andere kinderen jong & oud. Het maakte Tante Muriel niet uit, een praatje, advies en tips, een lekker bordje eten, je was altijd welkom. Maar als je op je kop moest krijgen dan deed ze dat ook. Woorden schieten te kort !! Tante Muriel was gewoon voor mij.

Je leven gaat verder, ik verhuisde naar een andere stad. Tante Muriel had in de tussentijd ook heel veel voor haar kiezen gehad waaronder het overlijden van haar zoon. Drukte, afstand hebben ervoor gezorgd dat ik steeds minder contact zocht met Tante Muriel. Hier heb ik mij vaak schuldig over gevoeld. Maar ergens voel ik mij hier nog schuldig over omdat je alles als een excuus kan gebruiken maar als je echt iets wilt dan doe je het ook en dat heb ik niet gedaan in al die jaren. En weet je wat zo mooi was aan Tante Muriel, ze zei altijd dat ze het snapte en ik mij niet druk hoefde te maken dan zei ze je blijft en bent mijn kind.

Jaren zijn zo voorbij gevlogen tot die bewuste dag het ene telefoontje die ik kreeg van 1 van haar dochters (ook haar beschouw ik als mijn zusje). Nata het gaat niet goed met mama, ze ligt in het ziekenhuis. Alsof de grond onder je voeten verdwijnt en de aarde even stil staat. Voordat ik Tante Muriel in het ziekenhuis bezocht leek het alsof ineens bepaalde puzzelstukjes op hun plek vielen maar tegelijkertijd kwam ook mijn schuldgevoel naar boven drijven. Ik wist dat ik niet heel veel tijd meer had om te verliezen, het ging niet goed met Tante Muriel. Ik wilde nog zoveel dingen tegen haar zeggen en dat heb ik gedaan middels een brief die ik aan haar heb geschreven waarin ik onder andere vertelde hoeveel zij voor mij heeft betekend en dat ik mij tot de dag van vandaag schuldig voelde dat ik haar niet vaker ben gaan zien. Zelfs toen ze (op haar sterfbed lag) lag, bleef ze liefdevol naar mij toe. Ze hebben je voor mij gestuurd zei ze.

9+ jaar geleden heb ik mijn stichting Re-Boost opgericht waarbij wij ons inzetten voor jonge mensen waarbij wij ervoor zorgen dat zij zich persoonlijk ontwikkelen en versterken. Wij geven ze die Boost die zij nodig hebben, Wij zorgen ervoor dat ze beter weten wie ze zijn, waar ze staan, waar ze naartoe willen en hoe ze dat moeten doen. Tante Muriel was mijn voorbeeld, Mijn Boost, een rots in de branding en nog veel meer. De dood van Tante Muriel (hoe wrang ook) heeft mij doen beseffen dat ik ook een soort van Tante Muriel wilde zijn voor anderen en dit is 1 van de reden geweest waarom ik Re-Boost heb opgericht.

Wat zo mooi is aan Re-Boost is dat velen van onze jongvolwassenen (wij noemen ze deelnemers) die ons begeleidingsprogramma hebben gevolgd en nu nog ook een soort van Tante Muriel worden voor anderen. Na afloop bieden zij zich vrijwillig aan om iets te kunnen betekenen voor ons als organisatie wat dan automatisch betekent dat ze iets voor een ander doen. Graag zouden wij dit willen voortzetten en door blijven geven.